نظریه اشتغال

نظریه اشتغال کلاسیک بر دو اصل اساسی بنا گردیده است:

1- فرد با محصول نهایی کار مساوی است. بدین معنی که مزد کسی که به کار گمارده شده برابر است با ارزشی که از دست برود، هر لحظه که یک واحد اشتغال کاهش یابد.

2- وقتی که حجم معینی کار مورد استفاده قرار گرفته، فایده مزد مساویست با عدم فایده نهایی آن مقدار اشتغال.

نظریه مرسوم و قدیمی کلاسیک پشتیبان این فکر است که مزد حقیقی را قراردادهای جمع مزد منعقده میان صاحبکاران اقتصادی و کارگران معین می‌کند.

پیش‌بینی به مثابه عامل تعیین کننده تولید و اشتغال

صاحبکار اقتصادی مجبور است درباره مبلغی که مصرف کنندگان برای میزانی که پس از گذشت دوره زمانی احتمالاً آماده عرضه خواهد بود حاضرند بپردازند بهترین پیش‌بینی ممکن را به عمل آورد.

پیش‌بینی‌ها به دو گروه تقسیم می‌شوند:

1- پیش‌بینی‌های نوع اول2- پیش‌بینی‌های نوع دوم

پیش‌بینی‌های نوع اول به قیمتی متربوط است که سازنده موقعی که خود جریان تولید را آغاز می‌کند می‌تواند برای محصول تمام شده بدست آورد.

پیش‌بینی‌های نوع دوم درباره درآمدهای صاحبکار اقتصادی است که اگر محصول تمام شده را به عنوان اضافه‌ای بر تجهیزات سرمایه‌ای خود بخرد امیدوار است به شکل عواید آینده بدست آورد.

پیش‌بینی نوع اول= پیش‌بینی کوتاه مدت

پیش‌بینی نوع دوم= پیش‌بینی دراز مدت

از نظر کینز

سرمایه‌گذاری+مصرف = درآمد و از طرفی مصرف- درآمد = پس‌انداز

پس Ü سرمایه‌گذاری = پس‌انداز